Do budowy gazowni przystąpiono na wiosnę 1846 r., jednak ze względu na protest rządowy, prace przerwano. Dopiero 13 XII 1846 r. ponownie je wznowiono. Wówczas to R. Blochmann powierzył nadzór nad realizacją tego przedsięwzięcia radnemu, dr. Jahnowi. Gazownia nosząca początkowo nazwę Zakład Oświetlenia Gazowego we Wrocławiu (Die Gas Beleuchtung Anstalt) została usytuowana przy ul. Tęczowej nr 8 - 10 (Siebenhufenerstrasse dosł. Siedem Łanów) w części miasta położonej na lewym brzeguOdry. O lokalizacji tej zadecydowało kilka czynników, a mianowicie:

- lewy brzeg Odry należał do terenów tradycyjnie dobrze zurbanizowanych, w którym dominowały warsztaty rzemieślnicze i zakłady wytwórcze,

- teren znajdował się w bliskim sąsiedztwie linii kolejowej Wrocław-Wałbrzych,

- parcela była położona na lewym brzegu Odry, a zgodnie z umową oświetlenie miało objąć ulice w centrum miasta, tj., położne na lewym brzegu rzeki,

- teren ze względów na uciążliwość produkcji (dym i woń) oraz względy bezpieczeństwa ppoż. i bhp położony był poza zwartą zabudową miejską.

W 1848 r. dyrektorem technicznym tego obiektu został 24-letni inżynier Rudolf Firle, który w latach 1845 - 1846 współpracował z R. Blochmannem przy rozbudowie berlińskiej gazowni.

Swoją pracę zawodową, ten młody i utalentowany fachowiec, związał głównie ze Śląskiem i Branderburigią. Fierle był budowniczym gazowni, m.in. w: Legnicy i Głogowie (1857 r.), Nysie (1860), Opolu (1962 r.), Oławie, Żaganiu i Wałbrzychu (1863 r.). Wrocławską gazownią przy ul. Tęczowej kierował do 1863 r., tj. do momentu śmierci w dniu 2 XII 1963 r. Jego przedwczesny zgon w wieku niespełna 40 lat wywołał ogromny smutek nie tylko rodziny, ale i całego środowiska gazowników. Następcą zmarłego dyrektora we Wrocławiu został inżynier Braun, długoletni pracownik tejże gazowni. Stanowisko dyrektorskie piastował do 1 X 1894 r., czyli również po okresie zmian własnościowych w 1871 r., kiedy gazownię przejęła gmina WrocławWe Wrocławiu zapotrzebowanie na gaz już w pierwszych latach funkcjonowania gazowni bardzo duża, początkowym okresie gaz świetlny został upowszechniony w systemie latarni ulicznych, jednak największym jego odbiorcą byli konsumenci prywatni, którym służył do oświetlania frontów domów, podwórzy, korytarzy i schodów. Gaz ten prawdopodobnie nie nadawał się do oświetlania mieszkań.

Wrocławskie statystyki wskazują, że już w pierwszych latach funkcjonowania gazowni, chętnie korzystano z jej usług. Poszerzeniu rynku konsumentów sprzyjały niskie ceny gazu oraz zastosowany system rabatów cenowych, uzależniony od wysokości indywidualnego spożycia. Popyt na gaz wzrastał z roku na rok. W 1860 r., tj. po 14 latach działalności gazowni przy ul. Tęczowej, ogólne spożycie gazu na terenie Wrocławia przekroczyło poziom 2 mln m³. Obliczono, że  w latach 1851-1863, (tj. w okresie trzynastu lat) przy przyroście liczby mieszańców o 25%, ogólna konsumpcja gazu w mieście zwiększyła się 3,6 razy w porównaniu z rokiem 1851, zaś na cele prywatne – 5 razy.

W 1861 r. wrocławianie na cele prywatne zużywali 90% ogólnych dostaw gazu, zaś tylko 10 % stanowiły cele publicznego oświetlenia. Coraz większe zapotrzebowanie na gaz miejski na terenie Wrocławia zmusiło zarząd spółki do rozbudowy gazowni przy ul. Tęczowej. Prace podjęto już w latach 50. XIX w. i kontynuowano przez szereg lat. W 1852 r. powstała druga piecownia z 16 piecami (każdy z nich miał po 6 retort), wcześniej, bo w 1851 r. uzyskano zgodę prezydium policji na budowę budynku magazynowego, a 1856 r. magazynu na węgiel, zaś w latach 60. XIX w. zdecydowano o budowie czwartego zbiornika gazu. Z czasem okazało się, ze pierwotne szacunki według, których określono parametry techniczne gazowni przy ul. Tęczowej, nie były wystarczające na potrzeby dynamicznie rozwijającej się aglomeracji wrocławskiej. Deficyt gazu na terenie miasta stale pogłębiał się, szczególnie po rozbudowie osiedli na prawym brzegu Odry, m.in. Ołbina. Mieszkańcy tej części miasta coraz głośniej domagali się dostępu do gazu. W tej sytuacji rada miejska zaczęła rozważać koncepcję budowy nowej gazowni.