Dzisiaj czwarta część opowiadania Zoni "Mkną po szynach..." - polecam :)

W latach 70 poznałem pana Edwarda Witkowskiego, który w tamtym czasie pracował w jednym zakładzie z moim ojcem i był gościem w naszym domu. Opowiadał o tamtym dramatycznym zdarzeniu i w jaki sposób wyciągnął tego chłopca z wybiegu. Jego bohaterski czyn szybko został opisany w prasie całego świata i odbił się szerokim echem. Ten skromny, młody robotnik stał się nagle bohaterem znanym na całym globie. Wspominał jak to już później dostawał zaproszenia z całego świata i jakie prezenty mu ofiarowano (Szwedzi chcieli mu sprezentować dom z drewna). Jednak ówczesne władze nie bardzo widziały interes w rozpropagowaniu jego sławy. Za prezenty podziękowano odmownie przez usta różnych urzędasów (w jego imieniu, bez jego wiedzy) i co było znamienne – nie dostał paszportu (!). Tak, więc nigdzie nie wyjechał. Jedyną pamiątką z tamtego zdarzenia był porządny zegarek (chyba szwajcarski) z wygrawerowanymi podziękowaniami za uratowanie życia, ofiarowany przez rodziców chłopca. Widać było, jakie znaczenie miał ten prezent dla pana Edwarda, kiedy ściągnął go z ręki i dał mi do przeczytania słów od serca…

Dzięki zoniu za unikalne wspomnienia. Szkoda, że tak często polityka niszczy sprawiedliwość, nawet na poziomie jednostki.

Zoniu, ja też tego nurka pamiętam - w mojej pamięci utrwalił się fakt, że on spawał pod wodą. Ten przejazd pod wiaduktem na ul.Wałbrzyskiej był rzeczywiście bardzo niebezpieczny, Jadąc z miasta w kierunku autostrady mozna było się znależć nagle nos w nos z 17-ką jadącą z Kleciny.Teraz tory (podwójne) wyprowadzono poza jezdnię..Z iglicą obok Hali Ludowej (teraz chyba Hali Stulecia) przypomina mi się następujące zdarzenie. Na początku na czubku iglicy zamontowano lustro, które podczas burzy rozbił piorun. Resztki tego lustra musieli ściągać taternicy.