Za początek tej ogromnej i długotrwałej inwestycji można w przybliżeniu przyjąć rok 1299. Wtedy to właśnie pojawiają się pierwsze oficjalne zapiski i kosztorysy dotyczące budowy fragmentów tej infrastruktury obronnej (Brama Oławska), choć z pewnością jej część już wcześniej istniała. W tym właśnie okresie w kolejności powstał odcinek od Bramy Oławskiej do Świdnickiej, zaś po 10 latach odcinek od Bramy Świdnickiej do Mikołajewskiej. Całość drugiego pierścienia prawdopodobnie sfinalizowano w połowie XIV wieku. Grubość murów pierścienia zewnętrznego, w zależności od położenia osiągała wymiary od 1 do 2,5m. Średnia wysokość zaś oscylowała od 6 do 8 metrów. Linia zewnętrzna murów przerywana była ilością około 50 baszt. Na słynnym planie Weyhnera z 1562 roku obie linie obwarowań liczą razem 99 baszt. Wrocław należał do grona niewielu miast, które szczyciły się podwójnym systemem murów i obwarowań. Współautorami tej miejskiej inwestycji byli na przestrzeni lat:: Hieronim Archonati, Jakub Pario, Bernard Nurion, Henryk Muntig, Hans Schneider, Walentyn Saebisch. Z czasem znaczenie obronne murów zmalało. Przestrzeń pomiędzy nimi została zabudowana, zaś po zdobyciu miasta przez Francuzów w 1807 roku rozpoczął się okres ich rozbiórki, który w efekcie dał przestrzeń dla dalszego, dynamicznego rozwoju miasta.
bonczek/hydroforgroup/2010