Kościół Św. Doroty i Św. Stanisława (ul. Świdnicka), ufundowany w 1351 r. dla zakonu franciszkanów z okazji ugody zawartej pomiędzy Kazimierzem Wielkim a cesarzem Karolem IV. Całość prac budowlanych została ukończona po 1400 r. Jest to założenie trzynawowe, halowe, z wydłużonym prezbiterium o pięciu przęsłach, zamkniętym od wschodu poligonalnie, a od nawy wydzielonym niegdyś bogatym lektorium (fragmenty jego zachowały się w barokowych kaplicach). Nawa główna posiada sklepienia gwiaździste, nawy boczne sklepienia trójdzielne dziewięciopolowe, prezbiterium zaś krzyżowe. Całość cechują wysmuklę proporcje i gładkie podziały ścian ozdobionych jedynie bogatymi maswerkami okien. Do prezbiterium od północy przylega wieża, niewiele występująca ponad kalenicę dachu. Od zachodu trójkątny szczyt schodkowy o nieco surowych podziałach i dekoracji. Bogate wyposażenie wnętrza, barokowe pochodzi z początków XVIII w. i zawiera dwie złocone rzeźby św. Janów dłuta L. Webera z ok. 1710 r., oraz wspaniały nagrobek G. Spaetgena (1725-1753) wykonany przez F. J. Mangoldta.