Jesteś niezalogowany
NOWE KONTO

Polski Deutsch

      Zapomniałem hasło/login


ä ß ö ü ą ę ś ć ł ń ó ż ź
Nie znaleziono żadnego obiektu
opcje zaawansowane
Wyczyść




Klasztor Ubogich Sióstr Szkolnych de Notre Dame (dawny), ul. Warszawska, Głubczyce
Hellrid: Oba budynki znajdowały się na ulicy Warszawskiej (Botenstrasse), stały na przeciwko siebie, co jest widoczne tutaj: , jedynie nowy klasztor przetrwał - obecnie jest tam szkoła muzyczna. Tworze obiekty.
Port rybacki, ul. Bosmańska, Krynica Morska
Lekok: Dzięki:)
Pensjonat (dawny), Krynica Morska
Lekok: Czyli ulica Portowa?
Zakład Ubezpieczeń Społecznych - Inspektorat w Głubczycach, ul. Bolesława Chrobrego, Głubczyce
Hellrid: Budynek istnieje, obecnie znajduje się w nim ZUS, jest nawet już obiekt:
Hotel (dawny), ul. Gdańska, Krynica Morska
Lekok: Dzięki:)

Ostatnio dodane
znaczniki do mapy

Iras (Legzol)
Hellrid
Hellrid
Iras (Legzol)
Iras (Legzol)
Iras (Legzol)
Iras (Legzol)
Iras (Legzol)
Alistair
Iras (Legzol)
Iras (Legzol)
Iras (Legzol)
Alistair
Alistair
Alistair
MacGyver_74
Sendu
Parsley
Sendu
Rob G.
Rob G.

Ostatnio wyszukiwane hasła


 
 
 
 
Richard Konwiarz - architekt, urbanista i urzędnik
Autor: Administrator°, Data dodania: 2016-11-10 11:59:58, Aktualizacja: 2016-11-10 15:56:47, Odsłon: 7229

Jeden z najbardziej zasłużonych architektów Wrocławia, związany z miastem w latach 1909–1945. Twórca licznych wrocławskich obiektów użyteczności publicznej, w tym wielu obiektów sportowych.
Richard Konwiarz urodził się w Kępnie, gdzie spędził pierwsze lata swojego życia. Jego rodzicami byli mistrz murarski Karl Konwiarz i Anna Konwiarz z domu Schwede. Po ukończeniu szkoły budowlanej w Dreźnie, gdzie zdobył zawód mistrza murarskiego, studiował architekturę w tamtejszych uczelniach – Wyższej Szkole Technicznej oraz Wyższej Szkole Sztuk Pięknych. Jego nauczycielami byli min. architekt Paul Wallot – twórca gmachu Reichstagu i historyk sztuki Cornelius Gurllitt. Po studiach przez ponad trzy lata odbywał praktyki w kilku firmach architektonicznych i urzędach w Niemczech i Szwajcarii. Najpierw w atelier spółki architektów Lossow und Kühne w Dreźnie, później na przełomie lat 1906-07 zatrudniony był w urzędzie rejencji w Koblencji, a stamtąd przeniósł się do Kolonii, gdzie pracował w urzędzie dyrekcji kolei. W latach 1908-1909 praktykował w firmie architektonicznej Pfleghard und Haefeli w Zurychu.
 
 
Praca pod okiem Maxa Berga
 
W roku 1909 podjął pracę projektanta w biurze Deputacji Budowlanej Miasta Wrocławia kierowanej przez miejskiego radcę budowlanego Maxa Berga. Z Wrocławiem Konwiarz związany był od tej pory do końca II wojny światowej. W roku 1912 Konwiarz objął stanowisko kierownika urzędu projektów we wrocławskim magistracie, które piastował do roku 1925. Pierwsze lata jego działalności we Wrocławiu to oprócz pracy u boku miejskiego radcy budowlanego także okres, w którym tworzył projekty na zlecenie płynące z innych miast. Już w roku 1911 nieodpłatnie wykonał projekt wieży Bismarcka w swoim rodzinnym Kępnie. W roku 1915 z kolei opracował plan budowy osiedla dla pracowników fabryki C. W. Reger Söhne w Starołęce (wówczas Luisenhain) pod Poznaniem. Projekt z powodu wyniku wybuchu I wojny światowej nie został zrealizowany. W latach 1911-13 współpracował z Bergiem w tworzeniu największego dzieła jego życia – Hali Stulecia wykonując szczegółowe plany i rzuty obiektu. Jedną z imprez towarzyszących Wystawie Stulecia z okazji której wybudowano tę halę była Wystawa Sztuki Cmentarnej. Konwiarz wraz z innymi wrocławskimi architektami i plastykami prezentował na niej nowoczesne wzorce rzemiosła sepulkralnego. W roku 1915 kilka miesięcy po wybuchu I wojny światowej przerwał na trzy lata pracę we wrocławskim magistracie w związku z koniecznością odbycia służby wojskowej.
 
 
Po powrocie z wojny kontynuował pracę u boku Berga. W latach 1919-21 wspólnie z Ludwigiem Moshamerem opracował pod kierunkiem Berga projekt przebudowy centrum Wrocławia. Na początku lat dwudziestych uczestniczył też w pracach Berga nad projektami drapaczy chmur w centrum Wrocławia: przy ul. Tęczowej i przy dzisiejszym pl. Powstańców Warszawy. Podobnie jak w przypadku prac nad projektem Hali Stulecia udział Konwiarza polegał na wykonaniu szczegółowych rysunków perspektywicznych, rzutów i przekrojów tych budynków. Wiele z wykonanych przez niego szkiców i rysunków projektowych zachowało się do dziś. Współpraca z Maxem Bergiem zakończyła się ostatecznie pod koniec roku 1924, gdy ten zrezygnował z funkcji miejskiego radcy budowlanego i wyjechał z Wrocławia. Wpływy Berga jednak były widoczne w późniejszej twórczości Konwiarza, niejednokrotnie korzystał w swoich projektach z wypracowanych przez niego wzorców.
 
Pierwsze wielkie projekty
 
W połowie lat dwudziestych realizacji doczekały się pierwsze duże, wykonane przez Konwiarza projekty obiektów użyteczności publicznej dla Wrocławia. W roku 1925 przystąpiono do budowy dwóch ważnych dla miasta obiektów, były to kompleks sportowy na Zalesiu oraz krematorium na Cmentarzu Grabiszyńskim. Park Sportowy Zalesie (niem. Sportpark Leerbeutel) powstawał w kilku etapach, pierwszy wykonany został w latach 1925-28. Zajmujący obszar w kształcie trójkąta o powierzchni 63 ha składał się z kilkunastu urządzeń, na których można było uprawiać niemal wszystkie dyscypliny sportu objęte programem letnich igrzysk olimpijskich, służyć też miał organizacji imprez masowych. Centralnym i największym obiektem był Stadion Śląski mogący pomieścić ponad 35 tysięcy widzów na odkrytych ziemnych trybunach, połączony z budynkiem Bramy Maratońskiej mieszczącej biura i szatnie. Służył on do rozgrywania meczów piłkarskich i zawodów lekkoatletycznych oraz imprez masowych. Po jego zachodniej stronie znajdował się mniejszy stadion z mniejszą trybuną zwany Stadionem Wagnera, a później Stadionem Janha (Jahnkampfbahn) służący młodzieży szkolnej i stowarzyszeniom sportowym. Oprócz tego w parku sportowym mieściły się: kompleks dziewięciu kortów tenisowych, boiska do hokeja na trawie i schlagballu oraz łąka o powierzchni 10,5 ha do rozgrywania gier zespołowych. Plany Konwiarza były jednak bardziej ambitne i myślał on o budowie następnych obiektów sportowych na terenie tego kompleksu. Pierwsze zawody na nowym stadionie odbyły się 7 sierpnia 1927.
 
 
Drugi z zaprojektowanych przez Konwiarza ważnych obiektów służących potrzebom mieszkańców miasta powstał w okresie od sierpnia 1925 do kwietnia 1926. Było to krematorium wzniesione na terenie najnowszej części Cmentarza Grabiszyńskiego. Opracował on surową w swojej formie budowlę z czerwonej cegły, składającą się z kaplicy i krematorium oraz przylegającego do nich kolumbarium. Ze względu na to, że obiekt był przeznaczony dla wszystkich wyznań pozbawiony był całkowicie religijnej symboliki. Przy projektowaniu wnętrz kaplicy z Konwiarzem współpracowali plastycy z wrocławskiej Akademii Sztuki i Rzemiosła Artystycznego, min. Jaroslav Vonka.
 
Kierownik Konwiarz
 
Rok później Richard Konwiarz objął we wrocławskim magistracie stanowisko kierownika Pierwszego Oddziału Urzędu Budowlanego (Hochbauamt 1). Był to jeden z trzech oddziałów urzędu podległego bezpośrednio miejskiemu radcy budowlanemu, zajmującego się projektowaniem, nadzorem i remontami wszelkich inwestycji miejskich. Początkowo do kompetencji Konwiarza, jako kierownika oddziału należało projektowanie wraz z podległym mu zespołem budynków fundacji będących pod zarządem magistratu, terenów zielonych, obiektów sportowych, rekreacyjnych, kąpielisk i placów zabaw, a także nadzór nad inwestycjami związanymi z krematorium miejskim, Halą Stulecia i terenami wystawowymi wokół niej. Jako urzędnik nadzorujący tereny wystawowe wykonał w roku 1926 projekt połączenia obu ich części dwiema żelbetowymi kładkami przerzuconymi nad ruchliwą ulicą Wróblewskiego (wówczas Grüneicher Weg).
 
Pierwszymi inwestycjami jakie wykonał Konwiarz wraz ze swoim zespołem jako kierownik jednostki urzędu budowlanego w drugiej połowie lat dwudziestych były obiekty sportowe, a w pierwszej kolejności kąpieliska i baseny, później powstały także mniejsze parki sportowe i hale gimnastyczne. Oprócz tego projektował wraz z podległym mu zespołem takie obiekty jak: budynki fundacji z mieszkaniami dla ubogich, stacje transformatorowe, przystanki komunikacji miejskiej i szalety. Program budowy nowoczesnych kąpielisk finansowany przez magistrat i realizowany w latach 1927-29 objął budowę sześciu obiektów, jego zadaniem była poprawa warunków higienicznych ludności przepełnionych dzielnic Wrocławia i stworzenie im miejsc letniej rekreacji. W roku 1927 powstały dwa kąpieliska w nurcie rzeki: Kąpielisko Północne w pobliżu Mostów Osobowickich i Kąpielisko Zachodnie na Szczepinie. Rok później otwarto kompleks basenów w podwrocławskim Oporowie pomyślany jako miejsce wypoczynku mieszkańców Grabiszyna oraz zmodernizowane Kąpielisko Zalesie (Morskie Oko). Dwa ostatnie kąpieliska powstały w roku 1929, były to basen sportowy w Parku Sportowym Zalesie, który był kolejnym etapem rozbudowy tego kompleksu oraz Kąpielisko Leśne Kozanów przy dzisiejszej ulicy Wejherowskiej. Wszystkie te obiekty były wykonane w nowoczesny jak na owe czasy sposób. Posiadały budynki z szatniami i zapleczem sanitarnym. W basenach wydzielono oddzielne miejsca dla pływaków i tych, którzy nie umieli pływać, tory do nauki pływania i brodziki dla dzieci, a także wieże do skakania.
 
Kąpielisko Różanka
 
Kąpielisko Westend 
Kąpielisko Oporów
Morskie Oko
Basen olimpijski
Kąpielisko Kozanów (Orbita)
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Z pozostałych mniejszych i większych obiektów sportowych, których projekty przygotowywał Konwiarz i jego zespół w drugiej połowie lat dwudziestych wymienić można halę sportową przy ul. Osobowickiej, park sportowy z boiskiem i kortami przy tworzonym wówczas Parku Wschodnim, stadion piłkarski na Grabiszynie, który miał być częścią większego kompleksu, park sportowy przy ul. Wejherowskiej oraz halę sportową przy ul.Wróblewskiego. Spośród budowli technicznych i inżynieryjnych swoją skalą i formą wyróżniały się hale transformatorowe przy ul.Jesionowej na Osiedlu Henrykowskim oraz przy ul. Pułaskiego. Zwłaszcza ta druga wykonana w konstrukcji żelbetowej, licowanej czerwona cegłą stanowi przykład dojrzałego modernizmu, jaki ukształtował się w tym czasie w twórczości Konwiarza. W roku 1929 zaangażowany był jako jeden z czołowych wrocławskich architektów w organizację wystawy WUWA „Mieszkanie i Miejsce Pracy”. Pełnił funkcję kierownika budowy wystawy, zorganizował jedną z części tematycznych wystawy poświęconą organizacji terenów zielonych, a także wykonał projekt sanatorium dziennego pobytu dla dzieci cierpiących na choroby płuc wraz z przyległymi placem zabaw i ćwiczeń gimnastycznych oraz teatrzykiem lalkowym.
 
Medal olimpijski
 
Największym wyróżnieniem dla Richarda Konwiarza okazał się brązowy medal w Olimpijskim Konkursie Sztuki i Literatury w czasie X Letnich Igrzysk Olimpijskich w 1932 r. w Los Angeles, otrzymał go za przedstawiony projekt rozbudowy Stadionu Śląskiego we Wrocławiu. Projekt ten prezentował już cztery lata wcześniej na igrzyskach w Amsterdamie, jednak bez powodzenia. To wyróżnienie sprawiło, że nazwisko Konwiarza i jego osiągnięcia w zakresie budowania obiektów sportowych znane były wkrótce poza granicami Niemiec. Krótko później został np. zaproszony do udziału w sądzie konkursowym wybierającym projekt stadionu sportowego w Helsinkach. Doświadczenie Konwiarza w kierowaniu projektowaniem obiektów sportowych spotkało się z szerokim uznaniem we wrocławskim środowisku akademickim. Dzięki temu w latach trzydziestych objął on stanowisko profesora na Uniwersytecie Wrocławskim w Instytucie Kultury Fizycznej, prowadził tam wykłady na temat budowy obiektów i urządzeń sportowych.
 
Na początku lat trzydziestych w kierowanym przez Konwiarza urzędzie powstały projekty trzech budynków mieszkalnych fundacji miejskich z mieszkaniami dla niezamożnych wrocławian przy dzisiejszej alei Pracy i Hallera. Budynki te zrealizowano w latach 1934-35. Swoja formą nawiązywały do otaczających je domów osiedla Grabiszyn, które projektowali w latach dwudziestych Paul Heim z Albertem Kempterem oraz sąsiedniego budynku fundacji Gotthelfa zbudowanego w roku 1912 według projektu Maxa Berga. Inną budowlą opracowaną przez Konwiarza reprezentującą dojrzały modernizm była otwarta w roku 1934 na nieistniejącym już dziś cmentarzu komunalnym przy ul. Pilczyckiej kaplica pogrzebowa. Rozebrana po wojnie kaplica na Kozanowie pomimo, że powstawała już w czasach III Rzeszy, kiedy skończyła się pełna swoboda twórcza architektów, reprezentowała cechy wyrafinowanego modernizmu i zaliczana jest do najlepszych realizacji w dorobku Konwiarza.
 
 
Po przejęciu władzy przez nazistów w Niemczech w roku 1933 Richard Konwiarz znalazł się w gronie tych architektów, którzy pozytywnie oceniali zmiany na szczycie władzy. Dał temu wyraz w opublikowanym na łamach czasopisma "Deutsche Bauzeitung" artykule, w którym chwalił korzystną koniunkturę gospodarczą i ożywienie inwestycji gospodarczych. Od tej pory zaczął tworzyć w duchu nowej monumentalnej architektury, której styl narzucały odgórnie władze nazistowskie. Jak pisze Janusz Dobesz w swojej monografii poświęconej architekturze III Rzeszy we Wrocławiu, trudno jest jednoznacznie dziś stwierdzić co kierowało w tym czasie takimi architektami jak Konwiarz, czy był to entuzjazm dla nazistowskiego reżimu, czy tez po prostu postawa konformistyczna. Wyrazem dostosowania się Konwiarza do nowej rzeczywistości był min.projekt pomnika poświęconego pamięci bojówkarzy nazistowskich, który został odsłonięty w roku 1937 w Parku Wschodnim. Najważniejszym projektem jaki wykonał w drugiej połowie lat trzydziestych była rozbudowa parku sportowego Zalesie. Stadion Śląski zyskał nowe żelbetowe trybuny licowane czerwoną cegłą oraz wieże zegarową z dzwonnicą. W realizacji tej widać wyraźnie inspiracje krótko wcześniej Stadionem Olimpijskim w Berlinie zaprojektowanym przez Wernera Marcha. W południowej części łąki gier zespołowych wzniesiono natomiast trybuny ziemne z wieżą sygnałową, aby mogły być na niej przeprowadzane imprezy masowe. Oprócz tego powstały nowe trybuny na stadionie lekkoatletycznym, hala tenisowa, hala gimnastyczna oraz restauracja przy basenie. Na rozbudowanym obiekcie odbył się w roku 1937 XII Niemiecki Festiwal Pieśni, a w roku 1938 Niemiecki Festyn Gimnastyki.
 
Wyjazd z Wrocławia i odbudowa Drezna
 
W czasie II wojny światowej Konwiarz piastował stanowisko urzędnika odpowiadającego za przygotowanie i budowę urządzeń obrony przeciwlotniczej we Wrocławiu. Pierwszymi takimi obiektami były dwa podziemne schrony na Starym Mieście wykonane w roku 1941 pod powierzchnią placu Solnego i Nowego Targu. W latach 1942-43 natomiast powstało pięć schronów naziemnych: przy pl. Strzegomskim, ul. Ładnej, ul. Ołbińskiej, ul. Stalowej i ul. Białodrzewnej.
 
Schron przy pl. Strzegomskim
Schron przy ul. Ładnej
Schron przy ul. Ołbińskiej
Schron przy ul. Stalowej / Grabiszyńskiej
Schron przy ul. Białodrzewnej
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Po wyjeździe z Wrocławia w roku 1945 Konwiarz powrócił do Drezna, miasta mocno zniszczonego przez naloty alianckie w lutym 1945. Jeszcze w tym samym roku objął stanowisko komisarycznego zarządcy Urzędu Budowlanego Drezna. Wraz z kierowanym przez siebie zespołem opracowywał pierwsze plany odbudowy miasta oraz dokumentował zniszczenia wojenne jakie go dotknęły. W roku 1946 opublikował raport dotyczący stanu zachowania zabytków drezdeńskich. Opracował też w roku 1948 plany odbudowy zniszczonego kampusu Uniwersytetu Technicznego. Na tejże uczelni objął w roku 1947 stanowisko profesora w Katedrze Projektowania i Urbanistyki (Lehrstuhl für Entwurf und Städtebau), które sprawował do przejścia na emeryturę w roku 1950. Współpracował ściśle także z miejscowym Urzędem Urbanistyki i Ochrony Zabytków (Stadtplanung- und Denkmalpflegeamt).
 
Po podziale Niemiec i utworzeniu Niemieckiej Republiki Demokratycznej zdecydował się w roku 1950 na wyjazd do Hanoweru, gdzie działał jako wolny architekt. Doświadczenie w projektowaniu obiektów sportowych w przedwojennym Wrocławiu sprawiło, że zlecono mu wkrótce przygotowanie projektu dużego stadionu miejskiego. We współpracy z architektem Heinzem Goesmannem zaprojektował Stadion Dolnosaksoński na 60 tysięcy widzów. Był to ostatni duży projekt w jego karierze.
 

Wybrane dzieła Richarda Konwiarza

1911 – Wieża Bismarcka w Kępnie
1941-1943 – schrony przeciwlotnicze przy ul. Białodrzewnej, Grabiszyńskiej, Ładnej, Ołbińskiej, pl.Strzegomskim
1950-1954 – stadion piłkarski Niedersachsenstadion w Hanowerze (razem z Heinzem Goesmannem)
1954 – kapielisko Markwasen w Reutlingen (Badenia-Wirtembergia)
 

Współudział

1919 – koncepcja przebudowy szpitala Wszystkich Świętych, niezrealizowany projekt Maksa Berga
1919-1920 – koncepcja przebudowy Wrocławia opracowana wraz z Maksem Bergiem i Ludwigiem Moshamerem (niezrealizowana)
1921 – wieżowiec przy Friedrichstraße w Berlinie, niezrealizowany projekt Maksa Berga
 

Niezrealizowane projekty Richarda Konwiarza

1915 – osiedle dla pracowników fabryki C.W. Röger Söhne w Starołęce
1920 – projekt konkursowy zabudowy nabrzeża przy Moście Wysokim w Elblągu
1929 – projekt przebudowy trasy łączącej dworzec Świebodzki z Rynkiem
1939 – projekty hal targowych Oderhale i Donauhalle w południowej części terenów wystawowych
1943 – projekt rozbudowy osiedla przy ul. Piwnika-Ponurego na Psim Polu
 

Publikacje Richarda Konwiarza

1913 – Alt-Schlesien: Architektur, Raumkunst, Kunstgewerbe. Stuttgart: Verl. J. Hoffmann.
1924 – Breslaus Stadtbild und Bauten der Neuzeit. W: Georg Hallama: Deutschlands Städtebau - Breslau. Wyd. 2. Berlin-Halensee: DARI, s. 20-28.
1925 – Neue Baukunst in Breslau. „Wasmuths Monatshefte für Baukunst”. 4. s. 152–164.
1926 – Die Baukunst Breslaus. Breslau: Graß, Barth & Comp..
1928 – Der Sportpark Breslau-Leerbeutel. Breslau: Stadtamt für Leibesübungen.
1930 – Deutscher Sportbau. Berlin: Deutscher Reichsausschuss für Leibesübungen. (współautor Karl Brandt)
1932 – Bauten für Spiel, Sport und Turnen. Eberswalde-Berlin: Verlagsgesellschaft Müller.
1937 – Neubauten der Stadt Breslau. „Deutsche Bauzeitung”. s. 106–116.
1948 – Über den geplanten Wiederaufbau der zerstörten Institute und Anlagen der TH Dresden und die erste Planung eines neuen Hochschulviertels in Dresden Süd. Dresden.
1955 – Städtebauliche Untersuchungen über die Spiel-, Sport- und Badeanlagen im Rahmen der Wiederaufbauplanung der Stadt Hagen. Hagen: Oberstadtdirektor. (współautor Heinrich Knipping)
1957 – Sport- und Erholungsanlagen in Duisburg. Duisburg.

Źrodło opracowania: https://pl.wikipedia.org/wiki/Richard_Konwiarz (CC BY-SA 3.0)


/ K /
/ / / /
jkw | 2016-11-11 19:14:36
"Ze względu na to, że obiekt był przeznaczony dla wszystkich wyznań pozbawiony był całkowicie religijnej symboliki." W latach 60. byłem w głównej kaplicy i widziałem fresk Chrystusa Ukrzyżowanego nad miejscem, skąd trumny, po ceremonii pożegnalnej wjeżdżały do spalarni.
Mmaciek | 2016-11-13 10:44:26
Fresk widać na zdjęciach
jkw | 2016-11-15 08:32:43
Na moje oko jest to raczej płaskorzeźba. Ten fresk znajdował się na ścianie pomiędzy wnęką z katafalkiem, a sufitem.
tsb | 2016-11-15 14:37:37
Schron przy Białobrzeskiej - no - nie jest to szczególnie interesujący z obiektów projektu Konwiarza, ale będzie wpisany w ośrodek kultury wznoszony na osiedlu Nowe Żerniki. Więcej informacji: na portalu www dotyczącym Nowych Żernik. TSB