Do roku 1869 zasadnicze znaczenie dla rozwoju architektury teatral­nej miały dwa akty prawne: instrukcja królewska podpisana 31 grudnia 1825 r. oraz zarządzenie o pracy (Gewerberordnung) z roku 1845. Na pod­stawie obu dokumentów decyzje dotyczące spraw teatralnych pozostawa­ły w gestii naczelnika prowincji (Oberprasidenta). W roku 1848 funkcję naczelnika prowincji śląskiej objął baron Hans Eduard von Schleinitz, w kręgach państwowych znany i aprobowany za swoje antydemokratycz­ne poglądy. Mieszkańcom Wrocławia utrwalił się on w pamięci jako nie­przejednany wróg teatru. (…)

Mniemać by można, że konieczność budowy drugiego teatru stała się faktem bezspornym. Innego zdania był jednak baron von Schleinitz, którego negatywna decyzja podyktowana była jakoby chęcią wykluczenia zbędnej konkurencji dla sceny Teatru Miejskiego. (…)

Brak drugiego budynku teatralnego odczuli mieszkańcy (…), gdy w nocy 19-20 lipca 1865 r. pożar strawił langhansowski gmach. Znalezienie tymczasowej sali nie było sprawą łatwą. Urządzenie wówczas dwu teatrów zastępczych - w Cyrku Kärgera i Etablissements Liebicha -było rozwiązaniem połowicznym.

Z potrzeby wzniesienia drugiego teatru zdał sobie szybko sprawę, przybyły do Wrocławia w marcu 1867 r., aktor Teodor Lobe, któremu po­wierzono kierowanie Teatrem Miejskim. Roczny pobyt we Wrocławiu, praca na czele zespołu aktorskiego i jednoczesne administrowanie teatrem pozwoliły Lobemu poznać problemy, z jakimi borykała się zarówno wro­cławska publiczność, jak i aktorzy.

W roku 1868 Teodor Lobe zdecydował się podjąć starania o otrzyma­nie koncesji na budynek wodewilowego teatru, w którego wnętrzu pro­wadzona miała być równocześnie restauracja. Koncesję ową otrzymał prawdopodobnie w połowie 1868 r. W październiku 1868 r. rozpoczę­to budowę według zatwierdzonych we wrześniu projektów wrocławskie­go budowniczego Friedricha Barchewitza. Trudno jest dzisiaj ustalić względy, jakimi kierował się Lobe, zlecając wykonanie tak poważnego za­dania Barchewitzowi. Być może, ówcześnie najwyżej oceniany architekt Wrocławia - Carl Schmidt nie przyjął propozycji w związku z pracami przy założeniu Liebicha, a Lobemu zależało na szybkim terminie reali­zacji. Można jednak przypuszczać, że umiejętności Barchewitza były sta­wiane przez współczesnych na równi z ocenianymi dziś wysoko kwalifi­kacjami Schmidta.

Stawianie fundamentów, jak już wspomniano, rozpoczęto w paździer­niku pod nadzorem kierującego budową mistrza ciesielskiego M. Roggego i obiecano, że budowa zostanie zakończona „przed Janem". Po czterech miesiącach, w styczniu 1869 r., gmach już stał w stanie surowym. 9 stycz­nia z okazji ustawienia więźby odbyła się uroczystość zatknięcia kwietnej wiechy. Podobnie jak przed laty wrocławianie usłyszeli wesołe piosenki śpiewane ku chwale nowego budynku i jego twórcy. Jednak ostatecz­ne wykonanie wnętrz wymagało jeszcze kilku miesięcy pracy. Znamien­ne jest, że Lobe w zasadzie wszystkie prace powierzył miejscowym arty­stom i rzemieślnikom. Sztukaterie i wystrój rzeźbiarski wg rysunków Bar­chewitza wykonał F. Augustini, rzeźbiarz działający we Wrocławiu. Malo­widła na suficie widowni były dziełem Dreifilera. Za montowanie scenicz­nej maszynerii odpowiedzialny był mechanik Barrot zatrudniony w Tea­trze Miejskim. Fotele wykonali pracownicy wrocławskiej firmy Neumei-ster & Hoffman. Jedynie dekoracje sceniczne zostały sprowadzone z fir­my „Lutkemeyer" z Koburga. Teatr został przekazany przez wykonaw­ców dyrektorowi Lobemu 1 sierpnia 1869 r. Następnego dnia (2 sierp­nia 1869 r.) odbyła się uroczysta inauguracja. Program owego wieczoru składał się z prologu Paula Thiemicha, uwertury Dumonta i Minny z Bam-helm G.E. Lessinga. Obszerny gmach przeznaczony był dla 1298 osób, przy czym 380 miejsc było stojących. Obok sceny i widowni ulokowano wiele pomieszczeń pomocniczych.

(…) Lobe niedługo kierował swoim przedsięwzięciem. Po upływie dwóch lat od otwarcia teatru zaproponowano mu posadę dyrektora teatru w Wie­dniu. Propozycję tę przyjął i oddał teatr w dzierżawę, a następnie, w ro­ku 1874, odsprzedał hamburskiemu przedsiębiorcy teatralnemu L' Argon, który natychmiast podjął decyzję o rozbudowie teatru. W roku 1889 zarząd teatru przejął pod kierownictwo teatr działający w założeniu Helmgarten. Dziesięć lat później przeprowadzono ważną modernizację budyn­ku- gazowe oświetlenie zastąpiono elektrycznym. Prywatni przedsiębior­cy kierowali w zasadzie teatrem do roku 1934, kiedy to zarząd teatrem znalazł się w gestii organizacji Deutsche Bühne. Teatr zamknięto w roku 1935. Zniszczony w trakcie działań wojennych w maju 1945 r. nie zo­stał odbudowany.

Bożena Grzegorczyk, Architektura i budownictwo teatralne we Wrocławiu od około 1770 roku do schyłku XIX wieku, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2000, s.113-117.