W 1860 r. w związku z pilną potrzebą zwiększenia produkcji gazu świetlnego, została powołana specjalna komisja rzeczoznawców. Miała ona wydać opinię o warunkach budowy nowego obiektu.
Jednym z przedstawicieli tego organu był dyrektor szczecińskiej gazowni, inż. Kornhardt, były współpracownik R. Blochmanna. W dniu 13 X 1860 r. komisja, obradująca pod przewodnictwem nadburmistrza Wrocławia Elwangera, postanowiła o budowie drugiej gazowni według projektu tegoż Kornhardta. Na posiedzeniu rady miasta w dniu 20 III 1863 r. zadecydowano o jej lokalizacji na ówczesnym pl. Drzewnym 3 (Holtzplatz, Lessingplatz) obecnie Powstańców Warszawy. W lipcu 1863 r. Kornhardt otrzymał zlecenie na budowę wrocławskiej gazowni. Łączne koszty budowy zakładu miały się zamknąć kwotą sumą 732 tys. marek. Kornhard mianował swoim przedstawicielem we Wrocławiu inżyniera Troschela, natomiast ze strony miasta został we wrześniu 1863 r. zaangażowany do nadzoru nad budową inż. Carl Friedrich Lehmann z Legnicy. W październiku 1864 r. objął stanowisko dyrektora gazowni II. Ponadto nadzór nad gazownią sprawowało Kuratorum – organ składający się z przedstawicieli rady miasta.
Gazownię uruchomiono 28 X 1864 r. Jej roczna wydajność została ograniczona do 775 tys. m3. Położona na lewym brzegu rzeki, dostarczała gaz do Przedmieścia Odrzańskiego i Piaskowego (po położeniu rur na moście Piaskowym), również dla Oławskiego i Mikołajskiego. Obie gazownie I (ul. Tęczowa) i II połączono gazociągiem, który z ul. Kotlarskiej prowadził przez Rynek i Podwale, a kończył się przy ul. Tęczowej.
Podobnie jak gazownia I, również gazownia II, po pewnym okresie działalności z powodu rosnącej konsumpcją gazu, musiała być zmodernizowana. Główne prace wykonano w latach 70. XX w. W 1872 r. oddano do użytku nowa piecownię, a w 1873 r. nowy teleskopowy zbiornik gazu, nieco wcześniej, a mianowicie w 1867 r. wzniesiono budynek administracyjny. W latach 70. XIX w. obie gazownie osiągnęły maksymalny stan produkcji. Już w roku 1871 roczna konsumpcja gazu, równa 8166198 m3,, z trudem została zrównoważona przez dostawy obu gazowni, wynoszące 8166000 m3. Ponadto opracowane prognozy odnośnie do zapotrzebowania na gaz wskazywały, że w wciągu najbliższych lat będzie się utrzymywać tendencja rosnąca. Wpływ na to zjawisko miał duży przyrost ludności z lat 70. XIX w. W oparciu o te obliczenia przypuszczano, że w najbliższym czasie zwiększą też się pobory gazu z sieci miejskiej. To zaś wskazywało, że Wrocław może mieć wkrótce problemy z produkcją wystarczającej ilości gazu. Stąd władze miejskie zaczęły zastanawiać nad decyzją w sprawie budowy kolejnego zakładu gazowniczego. Tym razem miałby on powstać na prawym brzegu Odry i produkować gaz na potrzeby północno-wschodnich rejonów miasta. Decyzja o nowej inwestycji gazowniczej, którą zmierzano postawić przy ul. Trzebnickiej, została poprzedzona wykupem przez władze Wrocławia za kwotę 2476857,09 marek gazowni I przy ul. Tęczowej. Przedsiębiorstwo to przejęto 19 IV 1871 r. zgodnie z warunkami umowy z 1845 r., po 25-letnim okresie użytkowania go przez prywatną spółkę. Oznaczało to, że od tego momentu samorząd został jedynym właścicielem wszystkich obiektów gazowniczych na terenie miasta: dwóch gazowni, sieci gazowej i oświetlenia ulicznego oraz innych urządzeń i instalacji z tym związanych.
