|
Instytut Zoologii
Autor:
Danuta B.°,
Data dodania: 2005-12-01 23:39:37,
Aktualizacja: 2005-12-01 23:39:37,
Odsłon: 4984
|
|
Wygodny gmach wg projektu dra Thüra
|
1 sierpnia bieżącego roku (1904) oddano uroczyście do użytku nowy, okazały budynek. Budowę rozpoczęto w połowie kwietnia 1902 r. według planów tajnego wyższego radcy budowlanego w Ministerstwie Prac Publicznych, dra Thüra, pod nadzorem inspektora budownictwa ziemskiego dra Bürgemeistera. Gotowa całość prezentuje się jako murowany ceglany budynek z elewacją klinkierową wzbogaconą detalami z piaskowca, pochodzącego w większości z Gór Stołowych.
Budynek posiada dwa skrzydła: północne i wschodnie. W pierwszym ulokowane są, na parterze i pierwszym piętrze, pomieszczenia instytutu, a nad nimi pomieszczenia ze zbiorami. W skrzydle wschodnim znajdują się na parterze mieszkania służbowe pracowników, nad nimi pomieszczenia dostępne dla publiczności. Wielka sala wystawowa sięga przez trzy piętra, wielka sala wykładowa przez dwa.
Program funkcjonalny budynku rozróżniał zasadniczo trzy części: po pierwsze - pomieszczenia instytutu, po drugie - pomieszczenia dla zbiorów naukowych do studiowania i po trzecie – pomieszczenia dla ogólnych publicznych zbiorów (Muzeum). Korzyść z takiego podziału jest taka, że żadna z różnych grup, które się jednocześnie w budynku poruszają: publiczność, pracownicy naukowi i urzędnicy, wreszcie uczestnicy kolegiów, nie musi się z inną stykać.
Cegła klinkierowa użyta do budowy pochodzi z cegielni w Pogalewie Wielkim k. Wołowa (Verblendsteinfabrik Gross Pogul). Stopnie głównych schodów wykonano jako betonowe z pokryciem terazzo (lastriko). Wnętrza gmachu sa nie tylko eleganckie, ale i wygodne, a nie były to cechy wyróżniające dotychczasowe budynki uniwersyteckie
Z konstrukcyjnego punktu widzenia należy jeszcze wspomnieć, że bez wyjątku znalazły zastosowanie koeneńskie sufity sklepieniowe. Stalowe przęsła blachownicowe w kształcie łuków stanowią konstrukcję nośną dachu nad wielką salą wystawową. Posadzki wykonane są w większości z xylopalu (skałodrzew?) na betonie, jednakże we wnętrzu użyto także linoleum na betonie z dodatkiem korka.
Dostępne dla publiczności Muzeum oświetlone jest tylko w godzinach otwarcia, w pozostałym czasie jego okna zasłonięte są szczelnymi filcami, ażeby cenne obiekty wystawowe nie ucierpiały pod wpływem światła. Podnoszenie i opadanie zasłon napędza elektryczny motor. Poszczególne pomieszczenia oświetlane są przy pomocy światła elektrycznego, częściowo przy pomocy żarówek, częściowo za pomocą światła łukowego, ostatnie używane jest pośrednio w sali ćwiczeniowej jako najodpowiedniejsze do pracy z mikroskopami.
Jest to tłumaczenie artykułu, który ukazał się w periodyku budowlanym w 1904 r. Zachowałyśmy nieco archaiczny język.
Tłumaczenie: Ropucha
Opracowanie i wtręty : Danuta B. i TadPiotr.
|
