Inicjatorem budowli był w 1894 radca sanitarny dr E. Kobierski oraz prezes Towarzystwa Pływackiego G. Kallenbach. W celu zdobycia finansów, i aprobaty miasta powołano Towarzystwo Akcyjne - łaźnia Wrocławska. Do bardziej znanych udziałowców towarzystwa po za w/w należeli wtedy : H. von Korn (wydawca), H. Lutsch (konserwator zabytków), J.Mikulicz - Radecki (chirurg) oraz Richard Plüdemann. Konkurs architektoniczny rozpisano rok później czyli w 1895 roku. Trwał do maja i spośród 44 nadesłanych projektów wybrano jeden autorstwa architekta Wilhelma Werdelmanna (profesor Szkoły Rzemiosł Artystycznych w Barmen). Za swój projekt autor otrzymał nagrodę państwową i został oddelegowany do Breslau celem realizacji przedsięwzięcia. Pierwsi robotnicy na parceli pojawili się już 1 września 1895 r, a już na początku 1896 były gotowe fundamenty. Wiosną 1896 ruszyła budowa pełną parą by jesienią kończyć już prace instalacyjne. Uroczyste otwarcie nastąpiło 14 czerwca 1897 roku. Budynek pierwotnie składał się z łaźni parowej, oddziału wanien higieniczno – leczniczych, pływalni, restauracji oraz zespołu pomieszczeń technicznych i gospodarczych. Budynek zajmował parcelę pomiędzy ulicami Teatralną i Menniczą na planie zbliżonym kształtem do prostokąta. Z trzema dziedzińcami wewnętrznymi. Do budowy użyto cegieł, kamienia, stali i żelbetu. Formy ozdobne wewnątrz kompleksu wykonano z granitu, piaskowca, marmuru, cegły klinkierowej, stali kutej oraz płytek ceramicznych.

Zdjęcie nr 1

Kolejny raz robotnicy wkroczyli do obiektu w latach 1907 - 1908. Nastąpiła wtedy rozbudowa kompleksu według projektów W. Werdelmanna. Prace ruszyły 1 marca 1907 roku a zostały zakończone 19 października 1908. W nowo wzniesionej części basenu zlokalizowano pomieszczenia nawiązujące do stylu i funkcji budynku z XIX wieku. Powstał elegancki westybul, restauracja, zespół pomieszczeń elektycznych kąpieli świetlnych, oddział wanien higienicznych. Pierwotne skrzydło południowe przedłużono w kierunku wschodnim. W środkowy trakt tego skrzydła biegnący wzdłuż nieistniejącej obecnie Neue Wehner Gasse wkomponowano wieżę wodną. Do głównego budynku basenu dobudowano drugą pływalnię dla pań. Pływalnie tę otworzono uroczyście 17 października 1908 r w obecności księżnej Sachsem – Meinigen.
Od strony północnej kompleksu dobudowano zespół pomieszczeń techniczno – gospodarczych w tym filtry, pralnię, maszynownię.
W latach 1908 - 1909 kontynuowano rozbudowę kompleksu przebudowując i modernizując łaźnie turecką i pływalnię. Prace te pod czujnym okiem kierownika budowy Freiberga ukończono 1 kwietnia 1909 roku.
W 1914 roku zamierzano kontynuować rozbudowę kompleksu (ówczesnego parku wodnego ) ale przeszkodził temu wybuch I wojny światowej.

Zdjęcie nr 2

Do lat dwudziestych obiekt funkcjonował bez większych zmian i modernizacji. Kolejny etap rozbudowy przypadł na lata 1925 -1927 i był autorstwa znanych architektów Haasego i Erasa (autora schronisk w Karkonoszach). Nadbudowano wtedy dwa piętra mieszczące oddział kąpieli wannowych oraz łaźnię turecką dla kobiet, solarium, odpoczywanie oraz bufet.
W 1928 roku nastąpiła przebudowa basenu męskiego mająca na celu przystosowanie go do zawodów sportowych (projekt C. Pahdego).
Ten sam autor - Pahde był autorem kolejnej przebudowy w latach 1929 - 1930. Zbudowano wtedy pływalnię młodzieżową, składająca się z dwóch basenów (dziewczęcy i chłopięcy). Na dachu głównej części budowli umieszczono taras z biegnącą wokół stalową kutą balustradą.
Podczas "Festung Breslau" zniszczeniu uległ budynek rozbieralni uczniowskiej a uszkodzeniu uległa elewacja budynku w tym najbardziej wieży wodnej.
Już latem 1945 roku kompleks basenów zaczął przyjmować pierwszych gości. Pierwszy poważny remont został przeprowadzony w latach 1960 - 1962 podczas którego usunięto lub bezmyślnie okaleczono i oszpecono pierwotny wystój XIX wiecznej budowli. Zmieniono przeznaczenie niektórych z sal Np na salon fryzjerski, świetlicę i tym podobne niszcząc przy tym całą piękną XIX wieczną infrastrukturę i ozdoby. W 1976 roku wyłączono z użytkowania jeden z basenów instalując w jego niecce filtry a cenne wykończenia wykonane w klinkierze pokryto tynkiem i farbą olejną.
W roku 1977 obiekt został wpisany do rejestru zabytków i od tego czasu powoli i sporadycznie przywracana jest mu dawna świetność.

bonczek/hydroforgroup/2005 na podstawie artykułu autorstwa Henryka Klameckiego opublikowanego w "Kalendarz Wrocławski 1989"