Jak już wspomniałem dziedek mój sprowadził rodzine do zburzonego miasta w lutym 1946 roku.Zajął kamienice przy Sępa Szarzyńskiego gdzie odbudował piekarnię i wznowił produkcję pieczywa dla okolicznych mieszkańców.W lutym także moja Mama rozpoczęła naukę w szkole nr 44 w kompleksie Pestalozziego a był to budynek bliższy Jedności Narodowej tam gdzie głowa patrona do dzis się znajduje.

Zdjęcie nr 1

Zdjęcie nr 2

Budynek w głębi był siedzibą szkoły numer 31 choć te numeracje zmieniały się wielokrotnie do dnia dzisiejszego.

Droga do szkoły wydawać się może była łatwa bo na pierwszy rzut oka jest to zaledwie kilkaset metrów w części zabudowanym i nie zburzonym terenie. W rzeczywistości nic bardziej błędnego.Otóż po wyjściu z ulicy Sępa Szarzyńskiego na ulicę Prusa dalszy odcinek wiodący przez Park Nowowiejski wytyczały patyki, kije, paliki wbite w ziemię i sporadycznie oznaczone szmatkami, papierami czy też wstążkami. Powód tego typu postępowania był oczywisty a mianowicie miny. Parki i jego okolice choć nie miały bezpośredniego udziału w walkach były pełne min i niewypałów, środków wybuchowych, co chyba nie powinno nikogo dziwić. Do dziś wielu pionierów wrocławskich wspomina las luf wystających z jeziorka w parku a broń z niego wywożono ciężarówkami. Sam pamiętam jak na początku lat 70 tych jeszcze "coś" tam wykopano w mule.Ta ścieżka przez Park "żyła" do czasu rozminowania co i tak nie ustrzegło przed tragediami w tamtym okresie. Ze wspomnień mojej Mamy pamiętam, że pierwszą ofiarą min w parku choć może nie zabrzmi to aż tak tragicznie był pies sąsiadki mojej rodziny z Sępa, który to wszedł biegając po parku na jakąs minę i zginął na miejscu.Śmierć tego stworzenia była ostrzeżeniem ale nie na tyle skutecznym by zapobiec innym.

Koło politechniki przy ulicy Górnickiego jest akademik studencki. Tam właśnie zginał jeden z kolegów Mamy z klasy w szkole podstawowej. Do dziś nie wiadomo czy była to mina, czy też niewypał innego rodzaju. Takich przypadków było więcej. Ja jednak skupie sie na tych, których świadkami była moja familia. Drugim tak ekstremalnym przykładem była śmierć dziecka w gruzach szkoły jaka znajdowała się na przeciw Mamuta , na rogu Sienkiewicza i Świętokrzyskiej tam gdzie obecnie znajduje się część Ogrodu Botanicznego.

Zdjęcie nr 3

Zdjęcie nr 4

Zdjęcie nr 5

Z matczynych wspomnień wynika, że nawet tuż po wojnie szkoła ta na zewnątrz prezentowala się pięknie i okazale kusząc swoją zawartością i pozostałościami wiele młodych osób poszukujących wszystkiego co w ich nauce mogłoby się przydać. Na zewnątrz mury były całe natomiast środek budynku był wypalony a część stropów zawalona. To nic innego jak efekt nalotów lotnictwa radzieckiego na baterie przeciwlotnicze , których stanowiska były w pobliżu Katedry i na terenie Ogrodu Botanicznego (z tego co pamiętam własnie tam zestrzelono i odnaleziono zwłoki gen.Połbina).Dzieci wchodziły do budynku szkoły szukając wszystkiego co może im sie przydać w szkole czy w domu. Własnie tam zginął kolejny chłopiec podnosząc z ziemi coś co było miną - pułapką.

Wiosną 1946 roku były także wydarzenia bardziej sympatyczne i miłe dla odradzajacego się miasta a zlokalizowane w okolicach Sępa Szarzyńskiego przy Parku Nowowiejskim. Otóż wyobraźcie sobie, że przy jeziorku po jego lewej stronie patrząc od Sępa wiosną 1946 roku zbito z dech scenę na której wystepowały zespoły muzyczne a przed którą odbywały sie najprawdziwsze potańcówki. Prawdą jest, że muzyka towarzysząca tańczącym parom nie była największych lotów ale zawsze to iskierka radości w odradzającym się Wrocławiu.W większości były to wojskowe zespoły muzyczne a prym wiedli Rosjanie z harmoszkami. To jednak trwało krótko.