Budowę dworca rozpoczął 4 marca 1837 r. wrocławski kupiec G.H. Ruffer. Mimo, że spółka akcyjna przystępowała do realizacji tej inwestycji z kapitałem wynoszącym zaledwie… 150 tys. talarów – dyrekcja Kolei Żelaznej Wrocławsko-Świdnicko-Świebodzickiej rozpoczęła swe urzędowanie już na początku 1843 r. Uruchomiono wtedy pierwszą linię do Świebodzic. Był to wielki dzień dla Wrocławia. Na dworcu, którego wejście znajdowało się od strony obecnej siedziby KS ,,Odra” – zgromadzili się mieszkańcy tego grodu, aby podziwiać żelazną kolej, poruszającą się w zawrotnym tempie – 30 km/godz.
Oglądam pierwszy bilet uprawniający do zajęcia miejsca w wagonach oznakowanych jako pierwsza, druga i trzecia klasa. Ten ostatni typ wagonów pozbawiony był dachu i podróżowanie nim miało tylko swój urok przy pięknej pogodzie. W pierwszej klasie zasiadała arystokracja wrocławska, której znudziło się podróżowanie środkami lokomocji z końskim napędem.
Rozbudowa dworca, którego pierwotna nazwa brzmiała: Freiburger Bahnhof (Górski Dworzec) trwała jeszcze długo. Obiekt, posiadający wszystkie cechy okresu neoklasycyzmu mógł się podobać, podobnie zresztą jak umieszczone na nim tryptyki, rzeźby, które podziwiać można i dzisiaj. Pierwotne wejście budowniczy Rosenbaum ozdobił rzeźbą przedstawiającą typowy model lokomotywy typu ,,Borsig” znajdujący się niejako w uścisku dwóch hurys. Przez 30 lat rozbudowywano dworzec, aż wreszcie w 1873 roku nabrał ostatecznego wyglądu.
(…)
W tym czasie są już połączenia z Jelenią Górą, Kłodzkiem, Głogowem, Żaganiem, Świdnicą, a nawet ze Szczecinem.
(…)
Rok 1945. Wojna oszczędziła budynek dworca, co we Wrocławiu było zjawiskiem niemalże fantastycznym. Ale kolej nie musi funkcjonować w oparciu tylko o budynek. Tory są pozrywane, tereny zaminowane, urządzenia całkowicie zdewastowane. O początkach swojej pracy mówi pierwszy powojenny naczelnik stacji, inż. Wacław Kowalski:
- Do Wrocławia przyjechałem w maju 1945 r. Z Psiego Pola, poprzez rumowiska dostałem się do Dworca Świebodzkiego. Przed nim był olbrzymi lej po bombie, tory kolejowe zerwane i spiętrzone. Urządzenia zabezpieczające w ogóle nie istniały. Wszędzie niesamowity zaduch. Na każdym kroku widziało się trupy. Po pewnym czasie zjawił się u mnie były niemiecki zawiadowca stacji Dubiel, który wręczył mi kolejowe berło – niklowaną latarkę elektryczną. Zgłosiło się także do pracy ok. 70 kolejarzy niemieckich. Ciężko było pracować, ponieważ tereny przylegające do dworca także były zaminowane. Ale wtedy robiło się cuda. I wreszcie 15 września 1945 r. w obecności dziennikarza ,,Pioniera” (obecnie ,,Słowo Polskie”) ruszył pierwszy pociąg do Marciszowa. Polski pociąg z polską obsługą i polskimi obywatelami.
Aktualnie Dworzec Świebodzki przyjmuje na dobę 14 par wagonów i większość przesyłek towarowych, głównie węgiel.
Obiekt ten kandyduje dzisiaj do miana gwiazdora filmowego. Były tu kręcone filmy o tematyce nawiązującej do III Powstania Śląskiego, kręcono tutaj również ,,Pamiętniki pani Hanki”, Rodzinę Połanieckich” ,,On, ona, ono”. Na bocznym torze do dziś stoją cztery wagoniki z 1892 r., świetnie utrzymane i służące realizatorom filmu ,,Lalka”.
Tekst zaczerpnięto z artykułu Jana Szczerkowskiego pt.: Dworzec Świebodzki – filmowe cudo. Pan Wokulski popijał piwo… pod elektrycznym zegarem, ,,Słowo Polskie” 12-14 III 1982 r.
nie istnieje.
